Istorija

Područje Južnog Banata, pa i same Bele Crkve i njene okoline, je jedno od najstarijih naseobina u Vojvodini, te ima veoma dugu i raznovrsnu istorijsku prošlost. Područje Bele Crkve i njene okoline bilo je naseljeno pre nekoliko hiljada godina, o čemu svedoče iskopine oruđa i oružja od kamena i gvožđa. Ovde su boravili, ili samo prolazili, Skiti, Kelti, Tračani, Dačani, da bi krajem mlađeg gvozdenog doba počeo novi period istorije-period rimskih osvajanja koja počinju krajem I veka p.n.e. i dovode do raspadanja praistorijske kulture.

Uperiodu rimskih osvajanja Južni Banat je bio jedan od centara rimske civilizacije. No, i pored toga, Južni Banat ostaje na udaru novih varvarsko-osvajačkih snaga. Posle Dačana i Kelta dolazi do nadiranja Sarmata, koji ovim područjem dominiraju čitava tri veka, pa Huna, Gota i drugih da bi najizad Avari i Sloveni naselili ovo područje.

Doseljavanjem Mađara u IX veku, dolazi do velikih i presudnih promena. Mađari , uz pomoć Vizantije, formiraju svoju državu u čiji je sastav ušlo i područje Južnog Banata.

Posle mnogih ratova i osvajanja južnih delova Balkanskog poluostrva turska vojska je prešla Dunav i Savu i 1552. godine zauzela područje Južnog Banata. Za vreme turske vladavine ovo područje je bilo izloženo razaranju, teroru, raseljavanju, ratovima što je sve imalo vidnog uticaja na zastoj privrednog i kulturnog razvitka. Turska vlast se održala sve do 1717. godine kada je ovo područje pripalo pod vlast Austrije koja je u međuvremenu sebi priključila i bivšu Ugarsku monarhiju.

Sadašnja Bela Crkva, kao kulturni, privredni i politički centar nastala je 1717. godine. Osnovao ju je grof Merci organizujući masovnu kolonizaciju Nemaca iz Franačke, Švapske, hesenske i virtemberške provincije sa Rajne. U ovom gradu ljudi su se bavili skoro svim zanatima, trgovinom, a naročito vinogradarstvom i proizvodnjom kvalitetnog vina.

Godine 1742. Belu Crkvu naseljavaju Srbi, a nešto kasnije Rumuni, Jevreji, Cigani, Mađari, Česi i druge nacionalnosti. Ipak sve do Drugog svetskog rata većinsko stanovništvo bilo je Nemačko.

Radi sigurnosti od Turaka Austrija je formirala Vojnu granicu. Za vreme Vojne granice Bela Crkva sa okolinom bila je u njenom sastavu sve do njenog rasformiranja 1872. godine. Osnovni zakon za Vojnu granicu iz 1807. godine. poboljšao je stanje života stanovništva u Granici. Zbog sve uspešnijeg privrednog razvoja, od 1815. godine Bela Crkva je podignuta u rang grada.

Područje Bele Crkve bilo je pod vlašću Austro-Ugarske sve do oslobođenja 1918. godine kada je pripojena Kraljevini Srba, Hrvata i Slovenaca.

U Drugom svetskom ratu Bela Crkva je bila pod nemačkom vlašću. Po oslobođenju ovaj grad su napustili svi Nemci starosedeoci.